تفاوت در محدوده کاربرد رزین های اکریلیک با ساختارهای مختلف چیست؟

رزین اکریلیک دارای مقاومت عالی در برابر نور، مقاومت در برابر آب و هوا، عدم زرد شدن، عملکرد درازمدت براقیت بالا، و دارای پیوند، کوپلیمریزاسیون و اصلاح مخلوط با سایر مونومرها و پلیمرها برای به دست آوردن مقاومت عالی در برابر آب و مقاومت شیمیایی است. ضد رسوب و مقاومت در برابر خوردگی و غیره به طور گسترده در بسیاری از زمینه ها مانند پوشش ها، چسب ها، جوهرها، منسوجات و لوازم جانبی چرم استفاده می شود. اما تفاوت در محدوده کاربرد رزین های اکریلیک با ساختارهای مختلف چیست؟






در حال حاضر مفاهیم مبهمی در جامعه پدیدار شده است و به طور کلی از رزین های پایه آب به عنوان رزین های محلول در آب یاد می شود. در واقع رزین های پایه آب بر اساس شکل ظاهری طبقه بندی می شوند که می توان آن ها را به نوع امولسیونی آب، نوع قابل پخش در آب و نوع محلول در آب تقسیم کرد. رزین آب امولسیون با افزودن امولسیفایر تهیه می شود. رزین محلول در آب توسط خود امولسیون تولید شده توسط گروه آبدوست بر روی زنجیره پلیمری محقق می شود. رزین قابل پخش در آب جایی بین این دو است. مقدار امولسیفایر اضافه شده کم است و گروه آبدوست کافی نیست. برای دستیابی به پراکندگی آب، به نیروی اجباری خارجی، مانند هم زدن و پراکندگی با سرعت بالا، یا امواج اولتراسونیک بستگی دارد. بنابراین، اندازه ذرات و شفافیت آن نیز بین دو مورد قبلی است. نوع آب امولسیون سنگین و روغنی است، معمولاً سفید شیری است. رزین محلول در آب شفاف است، یک محلول واقعی پراکندگی در سطح مولکولی، و در حالت نانو پراکنده است.

رزین های اکریلیک امولسیون آب و رزین های اکریلیک محلول در آب (از جمله قابل پخش در آب) دارای ساختار و خواص متفاوتی هستند، بنابراین طبیعتاً کاربردهای متفاوتی دارند. رزین های امولسیون آب روغنی هستند و قبل از اینکه در آب پراکنده شوند باید توسط سورفکتانت ها، یعنی امولسیفایرها، پیچیده شوند. بنابراین، هنگامی که آنها در ترکیب با سایر رزین ها و مواد افزودنی استفاده می شوند، مراقب باشید که پوشش خارجی در اثر دما، قدرت همزن یا جذب یا واکنش مواد افزودنی، دمولسیون و لخته سازی نشود. رزین محلول در آب، زیرا حاوی گروه های قطبی بسیاری در زنجیره مولکولی است، مانند: هیدروکسیل، کربوکسیل، اسید سولفونیک، آمینو، آمید، متیلول، اکسی اتیلن و غیره. بنابراین، پراکندگی های آب و رزین های محلول در آب دارای فعالیت سطحی پلیمری خاصی هستند. . با توجه به نسبت و توزیع گروه آبدوست و گروه آبگریز، فعالیت سطحی متفاوت است، مانند: مرطوب و پراکنده، امولسیون کننده و کف زدایی، جذب اسمزی و غیره همه متفاوت است. با توجه به ویژگی‌های ساختاری این رزین‌های محلول در آب برای انتخاب مواد افزودنی و شرایط تطبیق، می‌توانند کاربردهای ایده‌آلی در پوشش‌ها، چسب‌ها، افزودنی‌های نساجی و چرم پیدا کنند. رزین امولسیون پذیر آب دارای محدوده کاربرد باریکی (5 تا 40 درجه) است و اگر از این محدوده فراتر رود ممکن است امولسیون شود. رزین محلول در آب دارای دمای استفاده گسترده است، می تواند در برابر یخ زدگی و ذوب شدن و مقاومت در برابر حرارت مقاومت کند و می تواند عملکرد بهتر و زمینه های کاربردی بزرگتری نسبت به امولسیون آب به دست آورد.